Dünden beri daha düşünür oldum ölümün varlığını. Bir anda dünyadaki her türlü varlığın sona eriyor. Söyleyeceğin sözlerin, yiyeceğin yemeklerin, gideceğin yerlerin bir anda yok oluyor. Planların varsa işte o anda yok artık plan mlan, gömülüveriyor toprağa seninle. Kimse de bilmiyor bunları. Emek verdiğin şeyleri kimse bilmiyor, hayalini kurduğun şeyleri seninle derinlemesine konuşmayan insanlar bilmiyor. Nasıl bilirdiniz sorusuna, ayıp olmasın ya da rutinleşmiş bir cevapla, iyi bilirdik.
Heyhat, di'li geçmiş zaman mı olduk. Bu beni üzüyor mu korkutuyor mu bilmiyorum. Tuhaf bir şey.
25 yaşındaki vinç operatörünün, vinç kullanırken ölmesi, hakkını helal et diyerek anne babasından helallik isteyen gencecik adamın ölmesi, küçücük çocukların denize düşerek boğulması, şarapnel parçalarıyla acı çeke çeke ölmesi, kanserin o küçük bedenlere verdiği tahribatın acısı... Ne bileyim işte bunlara çözüm olamamak mı, görüp böyle mal gibi durmak mı acı veriyor anlamıyorum açıkçası. Bir şeyler acı veriyor be Adem bir şeyler.
Ne soğuk bir yüzü var ölümün.
Hayallerin yok olduğu, yokluğa alışmanın ne demek olduğu, gözünün arkada kalmasının ne manaya geldiğinin hissedildiği bir şey galiba ölüm.
Şu vakitte şunu yapmam lazım, beraber yaparız değil mi?
En büyük hayalimi bir gün gerçekleştireceğim!
Çocuğumun okulu, evliliği, ilk torunum...
Daha çok seveceğim herkesi.
Sigarayı bırakacağım ilerde...
Yok işte yok. İlerisi yok arkadaşım. Şu an var. Öldün mü her şey seninle ölüyor bitiyor. Nokta yani dahası yok.
Seviyorsan şimdi sev.
Özledinse şimdi ara sor.
Canın mı çekti bir meyveyi şunu bunu şimdi yap.
Gitmen mi gerek bir yere şimdi git. Niye duruyorsun ki?
Ağlamaktan da çekinme, gülmekten de, sevmekten de.
Hele sevdiğini söylemekten hiç çekinme. Yahu illa aşık olduğun birine mi sevdiğini söylersin; anan baban, kardeşin, arkadaşın, kardeşim gibi dediğin arkadaşın yok mu, söyle ulan, dilin mi eksilir, sözcüklerin mi tükenir. Söyle işte.
Bir de öldükten sonra güzel şeyler bırak arkana. Güzel olan değil gülen yüzün kalsın. Samimiyetin, sevgin kalsın. Yaptığın masa, sandalye, biblo kalsın. İlle de bir not yaz kenara bir yerde bir notun kalsın. Sana yazılan güzel notları da atma, biriktir. Öldükten sonra bulursa birisi okur da senin ne güzel bir insan olduğunu, senin de sevilecek, sevilmiş bir insan olduğunu görsünler, anlasınlar seni başkalarının dilinden.
Babam ben küçükken öldü, sesini dahi hatırlamıyorum, boyu posu hiç aklımda yok, hayal meyal. Ancak yazdığı bir defter var, kendi yazısıyla, şiirler var, mektuplar var, hiç tanımadığım bir babanın cümleleri var.
Ölüm var da... Güzel hatırlanmak da var.
Nasıl ölürüz bilmiyorum ancak güzel hatırlanalım.
İlle de sevelim; sevdiğimizi söyleyelim üstüne basa basa. Sarılın ya birbirinize. Arkadaşlarınıza sarılın, çocuğunuza kokunuzu içine nakşedene kadar sarılın, saçlarına dokunun eliniz eskimez ya. Dokunarak sevin. İlle de sevin.
Hepinizi ne kadar sevdiğimi bilirsiniz.
